Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:
Մանում ու հեքիաթ ես ասում,
Մանում ես անվերջ ու արագ,
Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,
Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։
Նայում եմ, մինչև որ անզոր
Գլուխըս ծնկիդ է թեքվում,
Նորից ես մանուկ եմ այսօր,
Դրախտ է նորից իմ Հոգում։
Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Հեքիաթըդ անվերջ օրորում,
Իլիկըդ խոսում է անուշ…
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Պատմի՛ր բանաստեղծությունը: Վահան Տերյանը մտովի գնում է իր մանկություն, որտեղ իր տունն է, մայրը… Նա կարոտում է իր մանկությունը…
- Ըստ բանաստեղծության պատմի՛ր մոր մասին: Մայրը նստած իլիկ էր մանում ու հեքիաթ էր պատմում:
- Գտի՛ր բնությունը պատկերող տողերը: -Արևը հանգչում է հեռվում, գետից բարձրանում է մշուշ…
- Բացատրի՛ր պարզկա լեզու, մաշված ձեռքեր մակդիրները: պարզ լեզու-շատ հեշտ, հասկանալի լեզու մաշված ձեռքէեր-տանջված, աշխատած ձեռքեր
- Բացատրի՛ր հետևյալ փոխաբերությունները`
Ա)Արևը հանգչում է հեռվում:-մայրամուտ
Բ)Իլիկդ խոսում է անուշ:-Իլիկի ձայնը կարծես մանկության մի հեքիաթ է պատմում:
Գ) Դրախտ է նորից իմ հոգում:-Նորից ես մանուկ եմ:
- Նկարի՛ր, ձայնագրի՛ր բանաստեղծությունը: